Στο πατρικό σπίτι, στη Μυρσίνη Λακωνίας, κλειστό από καιρό, με τις αγαπημένες μνήμες να στήνουν χορό με τις ψυχές εκείνων που ευτύχησαν να ζήσουν εκεί, βρέθηκε πρόσφατα αυτή η παλιά φωτογραφία της δασκάλας Μαρίας Κ. Ανδρακάκου από την πρώτη της σχολική ομιλία σε εθνική γιορτή (Δραπετσώνα, 1950). Την έστειλε στη μητέρα της, ως επιβεβαίωση των προσπαθειών και ως δικαίωση του αγώνα επιβίωσης και καταξίωσης στη μακρινή πρωτεύουσα. Ήταν καθιερωμένο να εκφωνείται ο Πανηγυρικός της ημέρας από ένα δάσκαλο του σχολείου, υποχρέωση που στα νεώτερα χρόνια καταργήθηκε. Εκείνη, όμως, τους αγαπούσε τους πανηγυρικούς, έβλεπε μέσα από αυτούς το μέλλον και στα λόγια της, που δεν ήσαν ξύλινα, οι μικροί μαθητές της ακουμπούσαν τα όνειρά τους.
Το σπίτι ερήμωσε, η φωτογραφία έμεινε με άλλα θυμητάρια αντίβαρο στον χρόνο και τους αγέρηδες.
Τώρα είναι δική μου και παρατηρώ τις πιέτες του μαύρου σεμιζιέ φορέματος, συμβόλου πένθους για τον Πατέρα που πρόσφατα είχε πεθάνει.
